Het rijk van zijn...

​Een citaat uit Herman de Coninck’s essaybundel “Over de troost van het pessimisme” ving gisteren mijn aandacht op de  vluchtige sociale media. “We leven in een wereld van hebben en poëzie komt uit het rijk van zijn”. Hoe 1 zin zo krachtig kan samenvatten waar ik mee worstel!
Want we leven inderdaad in een maatschappij waar alles nuttig moet zijn en bijdragen tot prestatie, geld, imago & prestige en zelden gewoon tot voelen en “zijn”.
​Dat deze formulering net nu op mijn pad komt, kan geen toeval zijn, en dus besluit ik tot het schrijven van deze blog. Of hij voor jou ‘nuttig’ zal zijn kan ik niet beloven ;-)

---

Even terug naar dinsdag namiddag. Een professioneel me-dagje waar ik mag spelen en doen wat ik het liefste doe: mensen inspireren tot creativiteit en authenticiteit. Hierover gebruik ik instrumenten als kundalini yoga, creatief coachen en edelsteen 'spielerei'.
Zo laat ik op dinsdag kinderen de magie van Starchild Yoga beleven. Dit in concurrentie met unicorns, videogames en de hipper-dan-hip anime cultuur, van Japan nu ook overgewaaid naar Europa.

Geloof me, het schakelen tussen de huidige fantasiewerelden van onze kinderen en de echte binnenwereld (het rijk van zijn) vraagt veel geduld, energie en inzicht in sociale dynamiek.
Als ik alle kinderen na een uur yoga ook echt stil krijg in savasana (yoga rust) maakt mijn hart een bescheiden sprongetje.
Het moeizaam opgebouwde “rijk van zijn” is even snel verdwenen wanneer het dagelijkse leven terug hervat. De drukke agenda van ouders en kinderen zet aan tot het scanderen van “haast je”, “we zijn te laat”, “doe nu eens vóórt”, vergezeld door enkele diepe zuchten en boze blikken. Dat ik bovendien verwacht dat iedereen meehelpt om de yoga ruimte terug netjes achter te laten (en zo de discipline van opruimen handhaaf), helpt niet echt (sorry!).

Op weg naar huis steken de twijfels de kop op: is dit wat ik wíl doen? Waar leidt dit toe? Draag ik niet gewoon water naar de zee? Ik spiegel het voorval ook naar mezelf en besef dat het net het herkenbare is wat me zo boos maakt. Thuisgekomen besluit ik zelf een beter voorbeeld te geven aan mijn tieners en begeef me naar mijn eigen yoga-les voor de hoognodige mind-stil-ness me-time. Hallelujah!

En dan ontvang ik de volgende ochtend dus dit mooie citaat cadeautje. Een post gedeeld door een alleenstaande Starchild yoga mama uit de vorige reeks. Ik herinner me hoe zorgzaam zij omging met hùn tijd. Hoe ze liever samen te voet naar yoga wandelden dan zich te haasten met de fiets. Hoe de dochter na yoga rustig even mocht spelen met de poezen terwijl de mama nipte van het aangeboden tasje thee. En hoe ze onlangs op een informele afspraak een uurtje later dan voorzien aankwamen omdat het toch zo fijn buiten spelen was die dag.
Dankjewel lieve Inge, Katleen, Herman en Canvas om mijn vuurtorens te zijn, om mijn missie terug duidelijk te maken en om mij de brandstof te geven om kinderen, tieners en volwassenen verder te inspireren tot yoga, mindstillness en creativiteit. Met als enige doel gewoon te “zijn”. Just breathe….

Bronnen:
https://www.facebook.com/canvastv/videos/10156303328734344/?t=55
http://www.hermandeconinck.com/over-de-troost-van-pessimisme/
​