drama queen mom in actie

Toen ook al een drama-queen op het einde van een scouts kamp...

Deze week schrok ik toch weer even van mezelf. Zo een huilbui had ik lang niet meer gehad. Ik leek wel een kind van 6 dat zich volledig van de wereld brullend op de grond gooit in de supermarkt omdat zijn speelgoedje stuk ging... 

Het onvermogen om te relativeren op een crisismoment én het definiëren van wát een crisis is, ervaar ik zelf wel vaker in mijn leven. Alsook mijn ouders die soms schrik hadden dat de deur eruit zou vallen ;-). Het woord hysterie viel dan ook meerdere keren.
​
Hetzelfde gedrag is ook heel herkenbaar bij onze jongste dochter en hoewel ik de handleiding ondertussen vond onder de term AD(h)D, blijft het een moeilijke om mee om te gaan, die vulkaan uitbarstingen. De verklaring dat je voorbrein moeilijke chemische overbrugging maakt naar het deel in je brein dat emotionele overreacties vermijdt door zich te “herinneren” dat de situatie niet zo schadelijk is als ze op het eerste gezicht lijkt, is op zo een momenten meestal niet zo een parate kennis. 

Wat er die avond dan precies misliep met drama queen mama-lief? 
Een creatief intensief knutselwerkje waar geknoopte edelsteentjes uit een zee-egel schelp lijken te zweven viel stuk voor mijn voeten. 

Mijn mooie schelp lag in stukjes en mijn eerste reactie was dat al de rest ook onherstelbaar was. Ik huilde als een wolf. Dikke tranen stroomden over mijn wangen. Ik weende met grote uithalen en schokkende schouders. Alsof mijn beide ouders dood waren en de wereld verging. 

Dochter Uma kwam me troosten, perfect begrijpend wat de ernst van de situatie was. Ook de man, volledig verbijsterd door mijn reactie kwam te hulp. Zo erg is dat nu toch niet schatje (niet beseffend dat ik hier uren aan had gewerkt en best fier was op het resultaat). Hij bedoelt het zo goed. Zijn (wél logische) verstand kan er simpelweg niet bij... 

Na een tijdje diep ademen (leve de yoga op zo een momenten) kwam ik terug bij mijn positieven en herstelde wat hersteld kon worden. En het resultaat (nu met stokjes als ophangsysteem) mag er best zijn. De schelp zelf werd terug ineen geplakt en mag puur natuur blijven schitteren. 

De volgende dag ging ik met Uma een praatje maken. Of ze geschrokken was van mijn reactie.
Ze antwoordde: mama dat is toch volledig normaal dat je zo verdrietig was. Je had daar wel heel veel werk in gestoken...

​En toen bedacht ik me, hoe moeilijk de pubertijd momenteel ook is, we doen toch iets goed.
Want gevoelens tonen mág hier, hoe hevig ze ook zijn, en hoe banaal de reden ervoor (in de ogen van een ander) ook mag lijken! 

Ik ervaar dagelijks hoe weinig  volwassenen hun gevoelens écht tonen in onze maatschappij, omdat ze het zelf niet zagen en dus ook niet leerden. En ik zie dat die volwassenen, met een volle rugzak ongeuite emoties, op hun beurt niet weten hoe ze om kunnen gaan met al dan niet getoond enthousiasme, blijheid, verdriet onmacht of angst van hun kinderen. 

En zo vrees ik dat er nog héél veel kinderen en jongeren later therapie zullen nodig hebben om uit hun depressies te geraken.

Ben jij zelf een ouder en/of een jongere die hulp nodig heeft bij het legen van die rugzak en het vinden van jouw energieke zelf, neem dan zeker een kijkje op de Kristin Juliette - Wellbeing Therapy pagina.