"Forensisch" onderzoek naar koffiebars waar verbondenheid ongekunsteld aanwezig is...

Koffie'tje? De koffiebar, wie is er tegenwoordig géén fan van? Laat ons zeggen dat ik met plezier "forensisch" onderzoek doe naar dit onderwerp. Forensisch betekent letterlijk "sporen onderzoeken". En je kan ook letterlijk de sporen van verschillende types mensen volgen aan de hand van de trendy, easy-going of buzzy-buzzy koffiebars die ze frequenteren. 

Het is nogal een gegeven die koffiebarcultuur. 12 jaar geleden was hij in Antwerpen onbestaand. Tot Caffènation het briljante idee ontpopte om de sociale koffiecultuur naar NewYorks model te enten op onze Belgische "je huis is je thuis" cultuur. De bestuiving kwam misschien wat trager op gang maar ondertussen rijzen de koffiebars als paddenstoelen uit de Antwerpse grond. Waarvoor oprechte dank!

Ook voor mij ging er een wereld open. Als jonge moeder bracht ik heel wat gestolen uurtjes door aan de grote tafel (met zicht op de verwilderde stadstuin) van de meest sympathieke “shabby” place in town. Ik las de krant (wat ik thuis zelden deed), spitte de Goedele uit (dit eigenzinnige “ladies” magazine wordt nog steeds gemist door me, myself and I), of las een zelf meegebracht boek. En als ik daar eigenlijk de tijd niet voor had, bracht ik mijn werk gewoon mee en bereidde enkele interviews voor.

Welke ingrediënten van deze mystieke plek trokken me zo aan (oh nostalgie!)? Ja, het was nieuw en hot & trendy (just like me), en de koffie was er lékker ook als je geen echte koffie addict bent. Het interieur was zo retro dat je er wel in moest doorzakken en de afbladderende verf maakte patronen die ik oprecht kunstig kan noemen.

Maar wat deze moeder van de (Antwerpse) koffiebars uitriep was vooral “verbondenheid”. De sympathieke en soms wat excentrieke barrista’s (remember Bert?) kenden je bij naam en wisten perfect hoe jij je koffie graag lust. Ze respecteerden -of deden alsof-  je keuze voor een black koffie of een feestje met slagroom en snoepconfetti (Aloha latte!).
De bar met de "next-door" boy & girl barrista -zonder kapsones- stond in het midden van de zaak. De barkrukjes, een gemeenschappelijke tafel, en enkele love seats eromheen. Het allegaartje frequente bezoekers kenden elkaar “van ziens” en toonden dit met een knikje of glimlach. Ik deed gewoon mijn ding in de gezellige drukte en voelde me verbonden in mijn eigenheid. Nooit voelde ik me verplicht tot een gesprek maar toch wandelde ik buiten met een warm menselijk gevoel. En dàt was volgens mij het succesvolle hoofdingrediënt voor menige bezoekers van de koffiebar.

Enkele jaren geleden moest mijn favoriete plek verhuizen. Ironisch genoeg door verzuurde burenhinder. De nieuwe plek biedt plaats aan meer mensen. De diverse seats staan verdeeld over de verschillende verdiepingen. Een zonnig betonnen terras lonkt.  Afrekenen doe je efficiënt aan een aparte kassa. De nog steeds lekkere koffie werd duurder & "exclusiever" (wég die calorie-feestjes) en de barrista’s meer zelfbewust. Mijn favoriete plek is het niet meer…

​Het aantal gespecialiseerde koffiebars tel je ondertussen niet meer op twee handen (én voeten). De koffiebars waar verbondenheid nog steeds zo ongekunsteld aanwezig is, blijven echter steeds uniek!