ADHD als superpower of als excuus?

DE UITDAGING VAN VAGE (COVID-19) REGELS

Een heerlijke zomeravond in een wit gekalkt Ibiza-like stadje in de Italiaanse Salento.
We slenteren door de straatjes. Trapjes op en af.
Mijn voetjes en vooral enkels zijn de Havaianas een beetje beu. 
En dus blijf ik wat langer bij de ingang van de talrijke Boho winkeltjes hangen, mijn blik werpend op de Salento sandalen. 

De dochter zegt geagiteerd dat ik mijn mondmasker moet opzetten. Want dat zijn de regels.
Wat naar mijn gevoel niet zo is, zolang ik de winkel niet binnen stap. 
Dus zeg ik haar, een beetje gepikeerd, dat ik de winkel niet binnen ga. En dus geen masker op moet. 

Ze opent gefrustreerd een scheldtirade. Dat ik altijd klaag. En dat ik weer het slachtoffer moet uithangen #eyeroll. De context is ondertussen volledig omgedraaid. 

In de meeste omstandigheden haal ik een paar keer diep adem om haar gedrag te kaderen in wat er écht aan de hand is (de vaagheid in regels dus, en mijn laksheid om daar op de volgens haar juiste manier mee om te gaan).

Ik zeg in een impuls dat zij mijn leerschool is. En dat mijn kalmte bij haar bewaren de grote les is. 
Haar ogen schieten vuur en ik besef dat dit niet de juiste move was.

Want als ouder van een kind met breindiversiteit moet je altijd je kalmte bewaren. Zeker niemand beschuldigen van onredelijk gedrag. Want dan geraakt men jammer genoeg nog meer overweldigd door frustratie. Het laatste woord moet je dus écht niet proberen te hebben.  

Ik besluit er niet verder op in te gaan en laat haar mokken. 
Iets wat ze vaak zelf vraagt (laat me gerust want ik ga ontploffen) en soms toch door mij genegeerd wordt (want ik hou er niet van in negatieve energie te blijven hangen).
Ze vindt bescherming bij haar papa waarmee ze hand in hand verder loopt. Tien minuten later lijkt er niets meer aan de hand te zijn. De positieve kant van vergeetachtig zijn! 

Als ik later de situatie analyseer, herken ik de tekens van onze gezamenlijke breindiversiteit en het executieve gedragsstramien dat de harmonie in ons gezin tot een extra uitdaging maakt... 

1. Het niet duidelijk zijn van de (Covid 19) regels: elke schemerzone is moeilijk zelf te interpreteren. 
2. Het sterke rechtvaardigheidsgevoel dat afgetoetst wordt aan de eigen verwerkte regels. Als er een verschillende interpretatie van  regels is,  kan dit snel een kortsluiting geven. 
3. De impulsieve (en zelden verbindende) communicatie en het zichzelf slachtoffer maken. 
4. Het onvermogen om problemen (zoals een ruzie) op te lossen, vaak leidend tot ongeremd gedrag.
5. De gave om snel terug te vergeten en vergeven (en de ontkenning dat dit voor de ander soms moeilijk is). 
   
   

Deze blog is volledig geschreven vanuit eigen ervaring. Ik vind het belangrijk om hier bij aan te geven dat dit mijn eigen beleving is als volwassene met een (late) diagnose van ADHD. Zelf was ik kind van een ouder met ADHD en kreeg een van beide dochters dezelfde (niet formele) diagnose. 

Met deze blog hoop ik herkenning te brengen bij volwassenen & gezinnen met breindiversiteit.
Zelf ben ik geen voorstander van medicatie omdat dit psychologisch aangeeft dat er iets mis is en dat je dus niet 'normaal' bent (wat is normaal?!).

Net zoals ik 2 armen en 2 benen heb, heb ik ook ADHD (in mijn geval zonder de hyperactiviteit). 
En beschik ik dus over een brein dat iets afwijkt van het gemiddelde, en daarin zeker ook haar voordelen heeft zoals creatief denken, hyperfocus, vergevingsgezindheid en de mogelijkheid om elke dag opnieuw te starten...

In een wereld die doorgeslagen is in streven naar perfectie kies ik voor een écht leven, met ups en met downs. En zoek ik in alles naar de juiste tools, het juiste gereedschap om mijn authentieke superpowers zo goed mogelijk te ontwikkelen.

​Inspirerend schrijven is er daar één van.
Net als Kundalini Yoga, Meditatie, KunstZINnig Bewustzijnscoaching, Vedic Art etc....
En als ik dààr mee bezig kan zijn is mijn focus en concentratie tóp. 
​
Dat is dan ook het belangrijkste advies dat ik graag geef aan ouders én volwassenen met symptomen van ADHD. Vind jouw zone of genius en ga/of laat hen vooral dààr spelen, in die speeltuin. Je zal zien dat de andere, soms ongemakkelijke nadelen volledig op de achtergrond schuiven. En dat ADHD als superpower primeert op het slachtoffer denken! 

---