terug naar neutrale stand schakelen

Ik was mijn baan kwijt..
En schaamde me kapot.

1️⃣ Alzo de eerste keer toen ik als groentje in de pre-press industrie mijn persoonlijke assistentie niet zóoo persoonlijk wilde nemen...

2️⃣ Alzo een tweede keer toen ik bij een Russische trader niét overweg kon met mijn overspelige vrouwelijke baas die van mensen bedriegen & bedotten een sport maakte en mijn rechtvaardigheidsgevoel (door mijn mond te moeten houden) constant op de proef werd gesteld.

3️⃣ Alzo een derde keer toen ik als inside sales bij een netwerk distributeur geen genoegen meer nam met de saaiheid van elke zo voorspelbare dag.

4️⃣ Alzo een vierde keer toen ik écht dacht dat (veel) meer verdienen mij ook meer voldoening zou brengen. Ego-alert van formaat want ik hàd al een firmawagen onder mijn gat en een vet loon als twintiger…

5️⃣ Alzo een vijfde keer toen een collectieve ontslagronde bij de Amerikaanse technologie multinational Intel, het einde aankondigde van mijn blits-carrière in de harde ICT wereld die al lang het vernieuwende karakter kwijt was wat mij aanvankelijk charmeerde.

6️⃣ Alzo een zesde keer toen na een tweede overname/fusie (en het pijnlijke afscheid van heel wat collega's die ik dood-graag zag) de motivatie ontbrak om wanbetalers tijdens het interviewen op de rooster te leggen wààrom ze hun energie-rekening niet konden betalen. Ik zat toen letterlijk in een spirituele burn-out. What the hell was I doing here?!

7️⃣ Alzo een zevende keer toen ik mij binnen het onderwijsbeleid enkel mocht bezig houden met communiceren over cijfers & studenten administratie en niet het creatief wervend communiceren waarvoor ik als sollicitatie-opdracht het communicatieplan geschreven had.

8️⃣ Vorige week kwam ik aan mijn achtste ronde...

Mijn authentiek & impulsief communiceren op sociale media viel buiten de bedrijfsnormen.  De herkenbaarheid in mijn Corona Files verhalen, had mensen mogelijk kunnen kwetsen. En dààr heb ik best spijt van.

Maar néé, deze keer had ik niet het gevoel te hebben gefaald. Ik had mezelf al emotioneel los gemaakt van een bedrijf met een heel andere zorgbenadering dan wat ik voor ogen had. Bovendien lag de job ver onder mijn capaciteiten en was het saaie karakter van sommige vorige jobs in vergelijking bijna spannend te noemen.

Deze keer voel ik me vooral dankbaar:

• dat ik terug naar start kan gaan, naar de neutraliteit van het 0-punt.
• dat ik daarbij bewust mijn leerproces naar waarde kan schatten, want ervaren wat je niet wil, helpt je ook duidelijkheid te krijgen in wat je wél wil.
• dat ik in de periode van 3 maanden die ik word uitbetaald mij volledig kan open stellen voor wat ik mag ontvangen om mijn volgende groeifase in te gaan.
• dat ik daarbij het duwtje in de rug kreeg, dat ik klaarblijkelijk vaak nodig heb om mezelf niet in een totale puinhoop terug te vinden of volledig tot een staat van bevroren stilstand te komen.

Ben ik dan zo fier op mijn palmares? Zeker niet, Mijn professionele carrière lijkt wel een Thelma en Louise film. Waar vluchten steeds de enige oplossing leek.

Maar dat is het voor mij net niet, vluchten. Ik kàn geen leven leiden dat mij niet volledig vervult, dat niet mijn zielsbestemming is. Dat wél doen, zou vluchten zijn. 

Mijn papa werkte zijn hele leven als klinisch laborant. In dezelfde kliniek. Met continue verandering van materiaal en technologie. En hij was daar ziels-ongelukkig. Eeuwig dezelfde job doen, omdat dàt is wat mensen van je verwachten of omdat je zelf geen verwachtingen durft te hebben (want dan zou je ze wel eens moeten inlossen), dàt is voor mij vluchten.  

Mijn anders geprogrammeerd brein doet daar ook nog een schepje bovenop want altijd ben ik op zoek naar een nieuwe dopamine kick. Weer ik saaiheid en repetitieve activiteiten. Kàn me daar simpelweg niet op concentreren. Ben dan afgeleid van hier tot in Tokyo. 

Mijn rechtvaardigheidsgevoel (ook een ADHD eigenschap) is ook buiten-proportioneel. Zie ik iets dat niet klopt naar mijn eigen waardesysteem dan kàn ik daar simpelweg niet niets over zeggen. I JUST CAN'T.

En dus ga ik op zoek naar wat mij intens interesseert. Dat waar ik blij van word, waar ik met gemak een dag mee bezig kan zijn. Van in de hyper focus ga. Zoals het schrijven van een artikel of blog, het voorbereiden van een inspiratie workshop, het maken van een schilderij of kristal kunstwerk.
Ik vergéét dan ook letterlijk te drinken. Soms zelfs te eten. Tot mijn man komt vragen, schatje, het is al wel half acht, gaan wij nog eten vandaag?...

Stiekem hoop ik dat de breindiversiteit verder toeneemt. Dat de norm verschuift. 
Dat we zo ipv focus op enkel ons eigen ding, met zijn allen ook meer inzage krijgen in het grotere geheel. Waar de waarheid door onze eigen geloofsystemen zich niet langer verhult voor onze ogen.

We zijn zelf de co-creator van onze realiteit zijn en het is ons eigen bewustzijn dat ons aan het stuur van ons leven zet. Met dit weten kunnen we een nieuwe energie cyclus starten  en een nieuw referentiepunt activeren.

​Ik zit alvast op de eerste rij. Yes we can! 

​