van Handgemaakt bandwerk naar de échte intimiteit van de dood...

Een doordeweekse donderdag avond, normaal yoga avond.
Maar de opening van de nieuwe Bazar Bizar en de viering van het 4-jarig bestaan van aanpalend Asian Fusion restaurant Umami kan ik niet aan me voorbij laten gaan. En ook het literaire event georganiseerd door een lieve vriendin verdient een bezoekje…

Bazar Bizar in de Steenhouwervest vond ik altijd een van de meest unieke snuisterplekjes in Antwerpen. Door de combinatie van Oosterse terracotta, kleine meubeltjes, kleurrijke kussens & lampen gecombineerd met unieke  geïmporteerde vondsten zoals Indische stempels en lusters van schelpen kwam ik hier altijd geïnspireerd buiten. Ik vond het jammer om dit vaste adresje uit het straatbeeld te zien verdwijnen.
Ik was dan ook blij toen ik vernam dat de mooie winkel niet verdwenen maar gewoon verhuisd was naar een pand in de Luikstraat op het Zuid.

Zoals verwacht, schreeuwt de nieuwe versie van Bazar Bizar “Bohemian Chique Shopping” hébben, hébben en hébben! Ik bleef zeker een half uur hangen en betastte zowat alles meer dan 1 keer. Een kleine steek ging door mijn hart: dit was mijn business idee, dit was dé mindstyle conceptstore met boho-chic vibe. De effen witte of zwarte dromenvanger installaties, de wit-goud geweven wall-hangers en matching vloerkussens… Die prachtig uitgesneden dierenschedels, de trendy mala- en schelpen juwelen… ! Maar dan besefte ik: dit is handgemaakt bandwerk. En ineens hoefde het voor mij niet meer. Producten als deze zijn pas mooi als ze een ziel hebben, een verhaal vertellen, "Wabi Sabi" zijn.

Mijn zelfgemaakte dromenvangers en andere craft projecten zijn allemaal verschillend. Het gebruikte kantwerk behoorde oorspronkelijk tot de uitzet van een Vlaamse gezin, de pluimpjes vond ik zelf op straat, het hout en de schelpen worden door het gezin gesprokkeld op strand en in het bos. En ik gebruik zoveel mogelijk natuurlijke materialen. De indianen gebruikten ook geen ijzerwerk denk ik dan!
De ene dromenvanger is al wat ronder of “witter” dan de andere, maar ze hebben allemaal een ziel, werden met liefde (en gestuntel) gemaakt en vertellen een verhaal, mijn verhaal. En daardoor zijn ze me meer waard dan het prijskaartje in de winkel.

Ik vertrok dus met lege handen (maar vol inspiratie) en liet me nog even meedeinen in de drukte van aanpalend trendy Umami restaurant. Hoe mooi het interieur, de sushi hapjes én de klanten er ook uit zien, hier voel ik me echt de vreemde eend in de bijt

Op naar het volgende programma op de agenda “het REQUIEM voor WIE er NIET meer IS”. Dit literair evenement op de vooravond van Allerheiligen wordt georganiseerd door een lieve vriendin uit een ver vervlogen tijd, toen ik in een solidariteitskoor de groep sopranen vergrootte en zij iedereen verstomde met haar prachtige alt stem!
 
Het contrast met mijn eerste uitstapje kon niet groter zijn. Het intieme zaaltje van ontmoetingcentrum Costa ontving een smeltkroes van jonge en oudere mensen, die vooral heel geïnteresseerd waren naar wat komen zou. En dat was pakkend mooi.
De intimiteit waarmee de sprekers vertelden over de dood, uit eigen ervaring, schrijfsels of geïnspireerd door dat van een ander. De keuze van (eigen) kleinkunst nummers en covers van de meest intimistische, grote verhalen vertellers van onze tijd (Bruce Springsteen, Bob Dylan, Tom Waits!)…
De breekbare zang arrangementen van Silvie Moors en Helder Deploigne doorbraken elke façade, elk gevoel van onechtheid & commercie.
Socialisen achteraf deed ik niet, deze keer niet omdat ik me niet thuis voelde in deze omgeving. Wel omdat ik de warme stilte wilde laten doorzinderen tot in al mijn ledematen. Hier kan ik nog even op teren...
​Met dank aan Silvie Moors en DE DAGEN voor de organisatie! 

Foto's (c) Rudi Schuerewegen