van verzuring naar verbinding...

​Een lieve kennis deelde een mooi verhaal: 15 heel diverse mensen boden haar op 1 uur tijd hulp aan bij autopech. Vandaag zag ik dat Evy’s bedrijfje, Het Vindingrijk een upcycleworkshop veilt, ten voordele van het project Simbahuis. Goede karma brengt goede karma, daar geloof ik écht in! Jammer genoeg begint mijn blogje deze keer met een iets minder positief verhaal over de verzuring van onze maatschappij.

Op 1 dag tijd (om juist te zijn binnen 1 uur tijd) word ik 2 keer van mijn wielen gereden. De eerste keer denkt een taxi chauffeur 15 seconden sneller op zijn bestemming te zijn, door me eerst van mijn zadel te toeteren, en me dan levensgevaarlijk de pas af te snijden. Dat ik écht niet sneller door de wegomlegging kon fietsen, en ook niet nóg meer rechts kon rijden, daar had hij blijkbaar weinig oog voor.

​Op weg naar huis neem ik een andere, minder hobbelige weg door een éénrichtingstraat waar ik als fietser wel tegen de richting in mag rijden. Om aan te geven dat autochauffeurs niet van deze verkeersregel houden, rijden ze allemaal parmantig links van de baan. Zodat ik als kamikaze fietser (wat ik sowieso wel ben ;-) ) in allerijl het voetpad moet oprijden om niet omver gereden te worden. En ook dan wordt er getoeterd dat het een lust is.

Twee dagen later rijd ik wederom het voetpad op, deze keer niet voor een noodmaneuver, wel omdat ik op zoek was naar een nieuwe health food bar. Dat ik héél traag en voorzichtig op het voetpad reed, kon de oudere man niet bekoren. Zijn erg cynische uitdrukking "of dit dan een nieuw fietspad was", deed ook mijn eigen bloedpeil meer stijgen dan me lief is. Een besmettelijk virus, die verzuring!
De nieuwe food bar, waar ze fruitpap opwaarderen en het de naam “acai bowls” geven, kon mijn hart niet echt verwarmen. Witte muren, betonnen vloeren en smalle houten zitbankjes waar je enkel naast elkaar kan zitten met een tafel en 2 muurstangen tussen je in. Sociale gemoedelijkheid is blijkbaar niet erg trendy…

Mijn punt? Dat, als je door stress jezelf voorbijloopt en je bijnieren het hormoon cortisol gaan produceren, waardoor je bloeddruk verhoogt, kans krijgt op hartproblemen en mogelijk ook vroege dementie, dat ieders eigen probleem is. Maar als je hierdoor je medemens een bijna-hartverzakking bezorgt en de verzuring mee in de hand werkt (want een actie bezorgt meestal wel een reactie), is eigenlijk echt niet okee.
Het niet meer open staan voor de wereld buiten jezelf en je niet meer inleven in de situatie van de ander vormt “au fond” het echte probleem van onze verzuring.

Deze wijsheid is uiteraard niet nieuw, ik ben zeker dat daar wel al een “bond zonder naam” tegeltje voor bestaat. Maar voor mij persoonlijk kwam het besef van mijn persoonlijke betrokkenheid pas écht toen ik Kundalini yoga begon te beoefenen bij  Lighthouse Yoga. Waar de kussen & knuffels bij mijn binnenkomst mijn nuchtere ik vooral een sektegevoel gaven, ervaarde ik dit al snel als een manier om de kunstmatige westerse afstand tussen mensen te verkleinen. Om je open te stellen voor eender welke medemens en zo die besmettelijke verzuring tegen te gaan.

Ondertussen betrap ik mezelf erop de nieuwe yoga leerlingen vanzelfsprekend te verwelkomen met een knuffel of kus, met diezelfde verbaasde blik als resultaat. Maar je ziet de mensen heel snel ontdooien, en vaak krijgen de gesprekken voor en na al snel een heel écht pretentieloos karakter.
Ook tijdens de yoga sessie zelf maak je niet alleen je lichaam soepel maar ook je ziel zacht. Je legt je ziel kwetsbaar open voor je eigen tekortkomingen en angsten en leert deze ook los te laten. Je wordt aangemoedigd om “met mededogen” te kijken naar jezelf en naar de ander, vaak een spiegel van je eigen ik. Op die manier is Kundalini voor mij niet enkel heilzaam als lichaamstraining (die buik- en rugspieren!) maar ook als helende therapie. Aan de traantjes te zien na een intense yoga meditatie, ben ik blijkbaar ook niet de enige. Een goede yoga leraar draagt niet enkel een bewuste en gezonde levensstijl uit maar is ook de verbindende moderator, die de zaadjes plant van het tegengif voor een verzuurde maatschappij. Een unieke gave die mijn oprechte dankbaarheid verdient.

Mijn yoga avontuur bezorgde me tot op heden een steviger korset van rug- en buispieren (goodbye rugverschot) maar óók de wil om vaker te glimlachen. Dit naar (en om) mezelf, maar ook naar anderen. En ik merk dat ook dié actie besmettelijk is, en ik dezelfde glimlach vaak terug mag ontvangen. En zo eindigt mijn blog toch nog met een positieve noot.
​Nu nog leren hoe ik berispende & gehaaste mensen tot een glimlach kan bewegen in plaats van getoeter of een tirade …

Yours Truly,

---